“Voor hen en voor mij”: een kwalitatieve studie over één-op-één lotgenotencontact bij personen met afasie

De literatuursamenvatting van deze maand betreft een Brits onderzoek waarin personen die recent afasie kregen ten gevolge van een beroerte werden gematcht met lotgenoten in een chronische fase. Het gaat om kwalitatief onderzoek.

S. Northcott, N. Behn, K. Monnelly, B. Moss, J. Marshall, S. Thomas, A. Simpson, S. McVicker, C. Flood, K. Goldsmith & K. Hilari (2022) “For them and for me”: a qualitative exploration of peer befrienders’ experiences supporting people with aphasia in the SUPERB feasibility trial, Disability and Rehabilitation, 44:18, 5025-5037.
DOI: 10.1080/09638288.2021.1922520 (open access).

Methode

Tien personen met afasie in een chronische fase werden gematcht met één tot maximaal vijf lotgenoten die recent een beroerte doormaakten. In het totaal waren er 19 matches op basis van locatie, reistijd, hobby’s en interesses, culturele factoren, geslacht en leeftijd. Over een periode van drie maanden vonden er zes bezoeken aan huis plaats, met eventueel nog twee optionele bezoeken in de volgende zes maanden. Alle lotgenoten in de chronische fase kregen een training gedurende twee tot drie dagen. Nadien werden ze maandelijks opgevolgd in een supervisiegroep en met één-op-één gesprekken indien daar nood aan was. Nadien werden ze over hun ervaringen geïnterviewd door een logopedist met meer dan negen jaar ervaring in het werken met personen met afasie.

Resultaten

Uit de interviews kwamen zeven hoofdthema’s naar voren: inhoud van de sessies; relatie met de lotgenoot; onderhandelen over de bezoeken; omgaan met grenzen en eindes; positieve impact van de vriendschap en opvattingen over de waarde van lotgenotencontact.
Tijdens de sessies werd voornamelijk gepraat. Sommige personen deelden graag ervaringen over wat ze meemaakten tijdens en na hun beroerte, anderen verkozen lichtere gesprekken over interesses en hobby’s.
Humor bleek bij iedereen een belangrijke factor voor verbinding.
Bij sommige contacten werden ook activiteiten ondernomen zoals samen naar buiten gaan, voor een koffie of een wandeling in het park. Eén van de lotgenoten herinnert zich hoe dat hem heel erg hielp net na zijn beroerte.
In deze studie wordt gefocust op de ervaringen van de lotgenoten in de chronische fase. Voor hen vormde onder meer het organisatorische aspect een uitdaging; het plannen, de afspraak niet vergeten en zich verplaatsen. Het gebeurde dat de conversatie niet evenwaardig verliep, dat de persoon in de acute fase veel nood had om te ventileren. Wanneer de persoon een ernstige vorm van afasie had, werd dat ervaren als een extra uitdaging die niettemin als lonend en haalbaar omschreven werd.

Conclusie

Deze studie onderzocht de ervaringen van mensen met afasie die als lotgenoten optraden. Ze ervaarden de rol als leuk en lonend, en hadden het gevoel een positief verschil te maken in iemands anders leven. Het gaf hen de kans om hun eigen verhaal te herkaderen, om het meest traumatische dat ze meemaakten te transformeren naar iets betekenisvol. Hun afasie vormde geen barrière om de rol te vervullen. Het gaf hen zelfs meer vertrouwen om te praten. Eén-op-één lotgenotencontact bleek een complexe maar zeer waardevolle interventie te zijn. Het vraagt om een toegewijde en uitdagende rol, terwijl personen ook met hun eigen moeilijkheden na een beroerte moeten omgaan. Desondanks vormde het een unieke vorm van steun die personen kan helpen om zin te geven aan leven met een beperking.

Ingezonden door Laura Fierens

woensdag 31-05-2023

in categorie:

Geen reactie

Geef je reactie

Laatste reacties

Webshop

  • Bestel online voorlichting, spel- en oefenmaterialen, de Afasie Nieuwslezer, Top! 2Games, Top! Woordvinding en meer.

    Webshop

Als deelnemer heb je toegang tot

Steun Stichting AfasieNet
met een donatie