Communicatie is blijven leren, schreef ik in het blog van augustus. Ook al voelde het afgestemd en had ik met enthousiasme over processen bij onze cliënten geschreven. Blijkbaar had ik reuzenstappen genomen in een proces van verwerken en accepteren. Een cliënt was nog niet bereid om toestemming te geven verhalen te delen. Hierin had ik dus ook zelf wat te leren. Op z’n tijd heb daarin ook steun en een klankbord nodig en sprak er over met mijn collega’s en ook een vriendin uit mijn eerdere werkperiode. Ze gaf aan: “Je bevindt je nog in het pierenbadje – qua oefenen hoe een goed blog te schrijven, dus geef jezelf “de tijd”. Ja, ja, zo kom ik mezelf ook tegen!
Nu zijn we weer een paar maanden verder, en is er wel bereidheid bij cliënt Jan en daarmee ook de mogelijkheid om het verhaal naar buiten te brengen. En, is er ook mooi een stap te maken in zijn persoonlijke doel beter op woorden te kunnen komen, met als stap 1, kernwoorden uit zinnen, alinea’s en teksten te halen, en mogelijk met stap 2, om ook digitale AI-vaardigheden daar aan te koppelen om tot een verhaal te komen.
Met het volgende verhaal wil ik kenbaar maken hoe belangrijk het is dat de cliënten elkaar echt zien en leren kennen. Dat ze door hun vaardigheden samen te ontdekken, van elkaar kunnen leren en elkaar kunnen stimuleren. Wanneer het aangepast kunnen communiceren vooruit gaat, met het kunnen appen en een verhaal te ondersteunen met foto’s, en ook de mobiliteit en zelfstandigheid toeneemt (door kunnen koken, een scootmobiel hebben om ergens zelf te komen) er ook meer gezamenlijke interactie en dus communicatie en welbevinden te realiseren is.
Dat ik bij de Zellingen ook de kans heb gekregen om de RGM methode te leren, is mijns inziens een extra groepsmogelijkheid om te komen tot persoonlijke groei. RGM heeft positieve resultaten op bv concentratie, volgehouden aandacht, korte termijngeheugen, starten en stoppen, zit- en stahouding, balans en ritme en articulatie. En zeker ook op positieve stemming door de muziek en het samen doen.
(De Ronnie Gardiner Methode, Breintraining op muziek, zie www.rgm-nederland.nl)
Hier dan het verhaal over de verbinding tussen de cliënten.
Jan en Suzanne met de muziek mee
Na de lunchpauze op vrijdag krijgt Jan ons muziekboxje aangereikt.
Wat eerst niet ging door apraxie, lukt nu wel.
Hij zet met een brede glimlach het boxje aan.
Ook de drumstick op tafel wordt door hem opgepakt.
Hij had al een tijdje op de klok gekeken, en of de keuken opgeruimd was.
Meerdere keren heeft hij ons duidelijk gemaakt graag op tijd te beginnen.
Een activiteit heeft voor hem een duidelijk begin, midden en een eind.
Mijn afspeellijst begint tegenwoordig met zijn favoriete nummer.
Neuriën deed hij vaak al.
Dat ging hem af als de beste.
Soms verstond ik een woord door zijn verbale apraxie heen.
Had ik het liedje gekend, en beter kunnen luisteren, had ik het moeten herkennen.
Maar na lang puzzelen met zijn telefoon, kwam hij op zijn spotifylijst.
En nu is het ons favoriete startnummer voor de RGM methode.
“Het duurt te lang” van Davina Michelle “ klinkt door de huiskamer.
Jan tikt ritmisch mee op de muziek, staat op en kijkt naar de anderen.
Met andere woorden: kom op mensen, we gaan beginnen !
Eerder in de week deden dezelfde cliënten mee aan de Whats-app oefengroep.
Een groep cliënten die hun digitale vaardigheden willen verbeteren.
En via Whats app willen communiceren met elkaar, en later met hun eigen netwerk.
Iedereen is anders, en ook de leerstrategieën verschillen van elkaar
Door het advies van onze ergotherapeut, weten we hoe we vaardigheden kunnen inslijpen.
Een maand geleden is Susanne gestopt bij ons op het Centrum
Susanne, onze jongste cliënt afgelopen jaar.
44 jaar, gehuwd, moeder, en al anderhalf jaar een halfzijdige verlamming en een ernstige afasie. Ze had een goede, intense baan, maar kampte helaas al voor haar CVA met een forse burned out.
Haar CVA en ziekteverloop was zeer complex met een traag verlopende revalidatie.
Bij ons was het ook vallen en opstaan. Het was de bedoeling om veel dagen te komen, ook om thuis te ontlasten en dagbesteding te hebben. De dagen waren vaak te lang en te vermoeiend en ze werd met regelmaat ziek gemeld of moest op ziekenhuisbezoek. En dat maakte haalbare doelen en afstemmen ingewikkeld.
Susanne werd meer en meer somber, en haakte met regelmaat af in de groepen.
Een depressie stak de kop op. Er kwam psychogische hulp aan huis. Ook zetten we eerstelijns Logopedie aan huis in, en kwam ik dus van de Zellingen aan huis, alleen al om haar en haar familie in beeld te houden. Het was nog lastig concrete plannen te maken.
De te lange dagen braken op, en Susanne en familie hebben met hulp van de eerdere revalidatie-arts de keuze gemaakt om eerstelijns behandeling op de poli in te zetten.
Dus zo was zij bij ons gestopt.
Wat echter bijzonder was, was dat Susanne nog in de cliënten whats app oefengroep zat. We hadden haar kunnen verwijderen, maar zo af en toe reageerde ze op een berichtje, met een duimpje op, of een smiley. Dat leek ons fijn om te laten bestaan voor de verbinding.
Thaise soep
Jan had ons laatst, op zijn manier, weten duidelijk te maken, dat hij wel eens een Thaise soep wou eten. Al recepten zoekende, en keukenkastjes op kruiden uitpuzzelen, werden de cliënten gefotografeerd. En deze foto’s kwamen in de groepsapp. En zowaar, weer een duimpje van Susanne.
En appten we, kom je ook mee-eten vrijdag?
En ja, wonder boven wonder, is het haar gelukt!
Want wat blijkt! Ze had inmiddels een scootmobiel, en was in haar eigen woonplaats nu zelfstandig om ergens naar toe te gaan.
En pas met deze technische ondersteuning in mobiliteit, kon ze haar eigen initiatief inzetten!
Ze kwam wel een uurtje te vroeg!
Met een stoere pet op tegen de zon, en een grote smile!
Dus mee koken en mee-eten kon ze zeker.
Ze deed nog mee met het RGM muziekprogramma en bleef dit keer fit en wakker!
En natuurlijk speelden we nu als eerste nummer “Susanne” en zong ze mee.
Ze is nog 3 x geweest voor de vrijdagmiddagen INLOOP PRAATATELIER , naast haar eerstelijns revalidatie.
Ze is nu op vakantie.
Maar Suzanne, kom je weer meedoen als het lukt?
Er was nog soep over en Jan had een duidelijk plan. Struinde de kastjes af naar een bakje en daarin ging de soep mee naar huis. Trots stapte hij in de taxi om nu eens op zijn beurt zijn vrouw te trakteren.
Net toen ik mijn computerwerk wilde afronden om naar huis te gaan, kwam er een lief appje van zijn vrouw binnen. Zo blij met de soep, maar nog meer met het initiatief van Jan!
Daar doen we het voor, en met een glimlach fietste ik naar thuis, het weekend in.
Mathanja en medelezer Jan
