Wanneer patiënten met een CVA worden opgenomen in het ziekenhuis is het streven om ze zo snel mogelijk met ontslag te laten gaan. Dat ik patiënten dus in de klinische fase maar kort zie is duidelijk. Patiënten vragen regelmatig of we ze ook in het vervolgtraject kunnen blijven zien. Helaas kan dat niet altijd en dan merk je dat ze het lastig vinden om afscheid te nemen. Zo vind ik het ook regelmatig nog lastig om afscheid te nemen. Sommige patiënten laten een indruk achter die ik nooit zal vergeten.
Recent kwam ik een patiënt met afasie tegen op een CVA-informatieavond. De patiënt sprak mij aan en liet mij weten dat hij mij herkende van toen. Zelfs mijn naam wist hij nog. Ik herkende de patiënt meteen. Er ontstond een gezellig gesprek en we haalden herinneringen op. En dan komt er een eind aan het gesprek. Wéér dat afscheid. Tot ziens. Wie weet komen we elkaar weer eens tegen.
Over een paar weken zal ik de wereld van de logopedie gaan verlaten. Maar zal ik wel afasiepatiënten blijven zien, alleen dan in een andere functie. Gelukkig, want van de patiënten met afasie wil ik nog lang geen afscheid nemen.