Praatstok
Ergens in juli van dit jaar mocht ik het stokje overnemen van de vorige blogger, Sem Theuniszen.
Ik zou bijna zeggen ‘het praatstokje’: een stok of tak die vastgehouden wordt door degene die aan het woord is in een groep, terwijl de rest van de aanwezigen luistert. Niemand anders praat, zolang de spreker de stok in de hand heeft; de spreker wordt niet onderbroken.
De Cherokee-indianen gebruikten de praatstok om ervoor te zorgen dat een spreker zich naar tevredenheid kon uiten, voordat de beurt weer doorging naar de volgende spreker. Het is een mooie bijkomstigheid dat de luisteraars hierdoor de rust krijgen om écht te luisteren. Als de spreker klaar is, zegt deze ‘aho’ en legt de stok weer in het midden van het gezelschap. Het hogere doel van dit ritueel is een gelijkwaardige communicatie.
Ooit waren er niet voor niets afasiegroepen met die naam: ‘De Praatstok’. En misschien nog wel. Al googelend kon ik ze nu niet meer vinden, maar ik heb de associatie met afasie nog steeds. Want als er één groep is die misschien wel behoefte heeft aan zo’n praatstok, aan tijd om zich goed te uiten en het geduld en de rust van de gesprekspartners, dan zijn het wel de mensen met afasie. De gelijkwaardigheid in de communicatie staat bij afasie altijd onder druk…. behálve bij gesprekken tussen mensen met afasie! In de afasiegroepen die ik in mijn revalidatiecentrum mag begeleiden is nooit een praatstok nodig: de revalidanten met afasie hebben geduld met elkaar, en weten uit ervaring hoeveel denkwerk er in een stilte verscholen kan liggen.
In de ruim 20 jaar dat ik nu in De Hoogstraat werk, ben ik al veel hobbels, belemmeringen, moeilijkheden, uitdagingen, noem maar op, tegengekomen om de communicatie gelijkwaardig te laten verlopen. Deze wil ik graag met jullie delen in deze blogs.
Natuurlijk maak ik niet alleen maar de moeilijkheden mee, dus ook de mooie en ontroerende momenten komen voorbij in mijn blogs. Hopelijk leest u hierin ook mijn werkplezier, en dat van mijn collega’s! Ideeën en inspiratie genoeg om de komende tijd voor elke nieuwsbrief een blog te maken over mijn ervaringen met afasie.
Tot slot stel ik me daarom nog even voor:
Ik ben Hannelore van der Velden, en ik werk alweer ruim 20 jaar bij De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht, als logopedist en als klinisch linguïst. Ik woon in Amersfoort met mijn man Jeroen, zoon Freek (14) en dochter Emily (11). Ik hou van zingen en theater en ben dol op de natuur. Nu ik dit heb opgeschreven, hoor ik het stemmetje van dr. Erik Scherder ergens in mijn hersenen roepen dat ik ook iets over lichaamsbeweging moet zeggen, ‘want dat is goed voor uw brein, lieve mensen’. Oké, dat doe ik dan bij dezen: in het zomerhalfjaar fiets ik naar het werk en in het winterhalfjaar sleep ik mezelf naar de sportschool. En het hele jaar door wandel ik, al dan niet met een verrekijker. En tijdens die wandelingen bedenk ik ideeën voor blogs, denk ik aan niks en geniet ik van de natuur.
Tot gauw!
Aho.
