Elke dinsdag zag ik haar op hetzelfde tijdstip. Zat ze op mij te wachten in het sportcafé. Las zij een tijdschrift wat daar op de stapel lag en oogde het alsof er niks aan de hand was. Door de corona crisis is alles anders. Maar in het videobellen word ik steeds handiger, zo ook zij. Elke dinsdag op hetzelfde tijdstip zie ik haar weer, deze keer niet in het sportcafé, maar in haar eigen woonkamer via een klein beeldscherm. En het oogt nog steeds alsof er niks aan de hand is.
Zelf geeft ze dan ook vrijwel elke keer aan dat het in haar hoofd allemaal zo is als vroeger. Vroeger, toen ze nog enthousiast en in zinnen kon spreken. Enthousiast is ze nog steeds, maar in zinnen spreekt ze niet. Het zijn woorden die achter elkaar geplakt zijn, zoals ze zelf omschrijft. Regelmatig zegt ze ‘laat maar’ of zucht ze. Dat is wanneer ze ook de losse woorden niet kan vinden. Maar zo makkelijk komt ze dan niet van me af. Ik vraag haar om een hulpmiddel in te zetten. Dat doet ze dan. Ze wijst aan, maakt gebruik van gebaren, tekent het of vraagt mij om de eerste lettergreep.
Meestal begrijp ik wel wat ze wil zeggen of wat ze bedoelt. Al een klein jaartje zie ik haar nu en gaan we richting het eind van de logopedische begeleiding. Ze gaat vooruit, nog steeds, maar merkt zelf nog maar weinig van deze vooruitgang. Op de vraag of anderen haar begrijpen is het antwoord ja. Op de vraag of ze nog een hulpvraag heeft is haar antwoord eveneens ja. Beter praten, met name tegen iemand die ze niet (goed) kent.
Voor de crisis zat ze tegenover me en ging haar telefoon. Het was de automonteur. Een vriendin, door wie ze was opgehaald omdat haar auto stuk was, nam de telefoon van haar over. De volgende keer probeert ze het zelf, althans dat beloofde ze me.
In het dorp waar ze woont, past haar omgeving zich al goed aan. Ze kan boodschappen doen bij de supermarkt, slager en bakker als vanouds. Ze geeft aan dat de mensen in de winkels haar helpen bij het vinden van de boodschappen en ze gebruikt hulpmiddelen zoals hierboven omschreven.
Het voelt alsof ze haar begrijpen, maar ze voelt zich nog steeds niet begrepen. Dat herseninfarct, dat niet alleen een heel groot gedeelte van haar hersenen in de linker hersenhelft heeft beschadigd, maar ook haar zelfbeeld. Daaraan gaan we nog werken samen, het durven spreken tegen onbekenden en het telefoneren. Over een tijdje gaat ze dit hopelijk allemaal weer zelf durven!
Voel jij je wel eens onbegrepen in je behandelingen?
