Veel energie
Als je geen afasie hebt, zou er niet over nadenken: je gaat naar de supermarkt, doet producten in je mandje, rekent je boodschappen af bij de kassa en klaar. Maar als je net zoals Myrthe ernstige afasie hebt, gaat een bezoekje aan een supermarkt wel even anders. Zeker de eerste keren zorgt dat voor spanning en kost het veel energie.
Myrthe, altijd goed geweest in taal en rekenen, kan begin dit jaar haar pincode nog niet onthouden. Dat maakt wat onzeker, want ook al pin je een laag bedrag, toch wordt er soms om je pincode gevraagd. En dan de mensen om je heen. Je kan altijd aangesproken worden door andere klanten en dat kan lastig worden.
Ondanks dat Mythe altijd haar afasie kaartje bij zich heeft met uitleg over afasie, wil ze deze liever niet gebruiken. In nood oké, maar niet in een winkel. Maar hoe je het ook wendt of keert, ze heeft nou eenmaal iets wat niet veel voorkomt, helemaal niet onder mensen van haar leeftijd. Daarbij heeft ze ook nog een hand die het niet doet. Ook daar wil ze attent op zijn. Als ze er niet om denkt, hangt die hand er maar wat bij en ook dat kan gezien worden. En beoordeeld worden.
Goed voorbereid
Zo zijn er al heel veel gedachten vooraf aan een supermarkt bezoekje. En die gedachten zorgen soms voor stress. ‘Wat als dit, wat als dat’, Myrthe is graag op alles voorbereid. Je kunt je natuurlijk ook voorbereiden op mensen vol begrip, maar de maatschappij is vaak hard voor mensen die buiten de boot vallen. En als je niet kan communiceren in de juiste woorden, word je toch beschouwd als ‘anders’.
Behalve al de mensen om haar heen, is er ook nog de kassamedewerker die haar iets gaat zeggen. Hoe ze wil betalen, of ze een bon wil, zegeltjes, een aanbieding. En die haar natuurlijk goedendag zegt en nog een fijne dag wenst. Poeh, dat is nogal wat als je op dat alles moet reageren terwijl je van tevoren niet weet of de juiste woorden wel uit je mond komen.
En dan zijn er ook nog de prikkels van de massa mensen om je heen. Hoogsensitief klinkt leuk, maar na een hersenbloeding is het echt niet leuk als je voelt dat een gewoon uitje naar een supermarkt je soms moe kan maken. Voor haar hersenbloeding was Myrthe in ons gezin juist degene die drukte het meest kon waarderen. Hoe meer mensen, hoe meer vreugd voor haar.
Zelfscan kassa
Myrthe klaagt niet, maar ze heeft wel heel duidelijk in haar hoofd wat ze wil. Als ik samen met haar voor de eerste keer naar de supermarkt ga, heeft ze mij voor die tijd haar pincode gegeven, want je weet maar nooit. Myrthe was- en is nog steeds degene in haar gezin die de boel organiseert. Zij weet ook precies welke boodschappen er nodig zijn. Ze zal niet iets vergeten van het lijstje dat ze in haar hoofd heeft.
Als we willen afrekenen, is er gelukkig een zelfscan kassa, waar ik niet, maar Myrthe wel mee uit de voeten kan. Dat is handig, er hoeft niets terug gezegd te worden aan een kassa medewerker.
Stoer
Nu zijn we een half jaar later, Myrthe is net verhuisd naar een andere woonplaats en in deze supermarkt moet ze haar boodschappen afrekenen bij een gewone kassa. De eerste keer ga ik met haar mee. Ondanks alle nieuwe indrukken zegt Myrthe tegen de kassa medewerker op de juiste momenten: “Hallo, pinnen en dag” alsof er niets aan de hand is. Ik ben blij voor haar dat het zo gesmeerd loopt. Yes, wat een mooie start in haar nieuwe buurt. Dat geeft Myrthe zelfvertrouwen.
Gisteren krijg ik via video beeldbellen een bericht van Myrthe: “ik alleen winkel en Hema!” Een stoere dochter heb ik. Zo is ze altijd geweest en zo is het nu nog steeds. Myrthe wil, als het even kan, in alles zelfstandig kunnen functioneren en ook dit is weer een stap naar meer onafhankelijkheid.