Allinich Anna
Wieke, ook moeder van een dochter met afasie, vraagt me of ik zin heb mee te gaan naar een theatervoorstelling over een jonge vrouw die een herseninfarct krijgt. De Friestalige voorstelling heet Allinich Anna. Ik wil wel, ook al ben ik bang dat ik weleens emotioneel zou kunnen worden. Maar ach, dat zullen meer bezoekers zijn, denk ik dan. Bovendien vind ik het leuk om Wieke weer te zien.
Heel mooi dat hier een theaterstuk over gemaakt is. Hoe meer de mensen weten wat de gevolgen kunnen zijn van een beroerte, hoe beter het is voor de mensen die het overkomen is. Ook afasie speelt een belangrijke rol in het stuk. Ik hoop dat de voorstelling ook nog in het Nederlands gebracht gaat worden.
Bij de eerste scene, waarin Anna in haar eentje haar herseninfarct krijgt, knijpt mijn keel dicht. Want ook Myrthe was alleen. De hele dag heeft ze haar pijn in haar hoofd afgedaan als migraine. Bikkel die ze is, laat ze niemand wat weten. Als haar partner begin van de avond hun huis binnen komt, is de bloeding al een feit.
Dankbaar voor het "nu"
Maar we zijn niet toen, we zijn nu. En ik denk aan gisteren toen Idwer, mijn zoon, en ik bij Myrthe en Alice waren. Mijn moederhart klopt trots als ik mijn beide kinderen met elkaar zie praten. Mijn zoon, die niets invult, maar wacht tot zijn zus haar woorden vindt. Hoe zij elkaar soms een blik van verstandhouding toe werpen als ik iets onnozels vraag over computer gedoetjes: ach ja mama is een beetje oud, ze snapt het niet helemaal.
Myrthe heeft mij steeds minder nodig. Ze heeft haar eigen gezin en leven en o, wat doet het mij goed om te zien dat er liefde en verbondenheid is tussen hen drieën. Natuurlijk is het weleens schipperen, maar dat is in ieder jong gezin zo. Dat er minder contact is tussen Myrthe en mij is een teken dat het steeds beter gaat in haar eigen leven. Gelukkig zie ik haar en Alice nog steeds elke week een dag. Dan mag ik behalve moeder ook oma zijn.
Allinich Anna bracht me vooral naar het “toen” maar wat ben ik dankbaar voor het “nu”. Myrthe krijgt haar nieuwe leven steeds meer op de rit. Dat mijn zoon en dochter nu zo goed met elkaar kunnen opschieten, voelt als een groot cadeau. Afgelopen vrijdag zijn ze voor het eerst samen gaan sporten bij de sportschool in het dorp waar Myrthe woont. Ik kreeg op mijn mobiel blije hoofden en opgestoken duimen te zien, dus ook dat ging goed.
Kinderdagverblijf
Volgende maand gaat Myrthe’s dochtertje voor het eerst naar het kinderdagverblijf in het dorp. Nu is de opvang nog in de stad en wordt Alice gebracht en gehaald door papa. Straks kan Myrthe dit zelf doen omdat de opvang in de buurt is. Heel fijn maar ook spannend. Vooral het contact met de andere ouders. Hoe zullen ze op haar gaan reageren, wat zullen ze over haar denken? Myrthe heeft al bedacht dat ze wat folders van AfasieNet meeneemt. Die heeft ze afgelopen donderdag ook aan haar kapper gegeven.
Informeren
Myrthe wil de wereld laten weten wat afasie is. En dat het ook jonge mensen kan overkomen. De enige manier is mensen daarover te informeren. Om die reden is ze een dikke maand geleden naar Amsterdam afgereisd. Het was een heel avontuur. Daarover lees je in de volgende blog.
