Week van de Afasie
‘“Praten lastig, woorden kwijt”, geef afasie bekendheid’…de Week van de Afasie komt er weer aan! Na het startschot van de ‘Week’ op de Afasieconferentie zullen op veel plekken in Nederland en België allerlei extra activiteiten plaatsvinden om afasie nog meer op de kaart te zetten. Ook in ons centrum organiseren we vanuit de vakgroep logopedie Week van de Afasie-activiteiten. Heel wat collega’s (ook ‘niet-logopedisten’) en revalidanten helpen mee om die tot een succes te maken. Net als vorig jaar komt er een film op ons intranet, gemaakt door een revalidant met afasie. Een paar dagen later komen er mensen (met en zonder afasie) van het Afasiecentrum op ‘werkbezoek’, om voorlichting te geven, en ervaringen uit te wisselen. Dit werkbezoek van het Afasiecentrum was vorig jaar een waardevolle activiteit! Het bood onze mensen met afasie perspectief op wat er mogelijk is ná de revalidatie. En wat werkt voor onze revalidanten, herhalen we graag. Sowieso merken we dat onze afasierevalidanten het fijn vinden dat er in het hele centrum extra aandacht voor hen is. Maar dit jaar hebben we nóg iets bijzonders in huis: een heuse boekpresentatie. Een oud-revalidante met afasie heeft een ‘boekje’ (zo noemt ze dat zelf) geschreven en uitgegeven, over haar leven met afasie. Ik kijk er erg naar uit!
Filmopnames
Maar er is nog iets bijzonders. AfasieNet en RTL werkten ter voorbereiding op de Week van de Afasie samen om twee filmpjes te maken over afasie. AfasieNet vroeg me of ik (op camera!) achtergrondinformatie over afasie wilde geven bij de beelden. Ikke?! Twijfel alom. Ik vind mezelf niet zo mediageniek en ik vind dat ik beter schrijf dan praat. Maar ja… het doel (‘geef afasie bekendheid’) is natuurlijk wel écht mijn moeite waard. Enneh… veel mensen met afasie zweten natuurlijk ook peentjes als ze ergens iets moeten zeggen. Dus kon ik me voor dit goede doel misschien dan toch over mijn schroom heen zetten?
Op een vrijdag in september was het zover: bij stichting Afasietherapie Amsterdam werden we gastvrij ontvangen voor de opnames. Even later kwam de ‘filmploeg’ binnen: een journaliste (‘Barbara’) en een cameraman (‘Juan’) die duidelijk al vaker met dit opnamebijltje hadden gehakt. Vrij routineus kwamen ze binnen voor deze ‘klus’. Maar dat veranderde snel! Dankzij de aanwezigheid en openhartigheid van een grote groep mensen met afasie, die graag wilde meewerken aan de filmpjes. Barbara en Juan startten vrij snel na binnenkomst met de eerste opnames in deze groep en maakten gaandeweg kennis met afasie. Het maakte grote indruk op hen. Barbara vertrouwde me toe na die eerste opnames dat ze nooit had geweten dat ‘zoiets’ bestond. En dat ze het leed zo groot vond. Daarna moest ze weer gauw over tot haar orde van de dag en verder met de volgende opnames.
Tips
Er waren ook naasten bij de opnames aanwezig. Eén van de naasten werd, samen met haar man, geïnterviewd. Ik vond het fijn om te merken dat de antwoorden van de naaste en die van mij complementair waren. ‘Heb je nog een tip voor mensen met afasie?’ was één van de vragen. Dus ik begon vanuit mijn vak over de app ‘Hallo afasie’. Terwijl de naaste de tip gaf om de moed niet te verliezen als je met afasie moet leven, maar om van het leven te blijven genieten. Ik had dat nooit zo doorleefd en overtuigend kunnen overbrengen, en ik ben blij dat niet mijn tip, maar de tip van de naaste in het filmpje is gekomen. Dat bewijst maar weer de kracht van AfasieNet: je doet het echt sámen – personen met afasie, naasten en professionals vullen elkaar aan!
Onder de indruk
Barbara en Juan bleven ondertussen professioneel verder werken, gefocust op het maken van goede filmpjes. Maar ze raakten zichtbaar meer en meer onder de indruk. Ze bleven maar vragen stellen aan mij, aan de mensen met afasie en aan de naasten. Veel meer vragen dan er op hun lijstje stonden. Dit leverde ook veel meer antwoorden op dan er in het filmpje zitten. Maar ook al zijn die eruit geknipt: door al die extra informatie buiten de interviews om, leken Barbara en Juan langzaam maar zeker ook het belang te voelen om bekendheid te geven aan afasie. En ik hoop oprecht dat in de filmpjes overkomt. Barbara en Juan zullen in elk geval nooit meer vergeten dat er zoiets als afasie bestaat, en wat dat inhoudt. Barbara en Juan zijn maar twee mensen, maar ook die tellen mee voor het begrip van afasie. En hopelijk zal het nog veel meer mensen bereiken in de Week van de Afasie!
