Het duurt te lang
Na de lunchpauze op vrijdag is er muziek.
Jan krijgt het muziekboxje aangereikt.
Ook de drumstick ligt al in zijn hand.
Hij had al vaak op de klok gekeken.
Of de keuken al opgeruimd was.
Jan houdt van structuur.
Een activiteit heeft voor hem een begin, midden en eind.
Mijn afspeellijst start tegenwoordig met zijn favoriete nummer.
Neuriën deed hij al langer.
Dat ging hem af als de beste.
Soms ving ik een woord op, door zijn apraxie heen.
Had ik beter geluisterd, had ik het herkend.
Na lang puzzelen vond hij zijn Spotify-lijst terug.
Sindsdien is het ons vaste startnummer bij de RGM-methode.
“Het duurt te lang” van Davina Michelle vult de ruimte.
Jan tikt mee op het ritme, staat op, kijkt rond.
Met zijn blik zegt hij: kom op mensen, we gaan beginnen!
WhatsApp-oefengroep
Eerder in de week is er de WhatsApp-oefengroep.
Cliënten oefenen met digitale vaardigheden.
Ze leren communiceren via berichten,
eerst met elkaar en later met hun eigen netwerk.
Iedereen leert op zijn eigen manier.
Met hulp van onze ergotherapeut weten we hoe we vaardigheden kunnen inslijpen.
Suzanne neemt afscheid
Een maand geleden nam Suzanne afscheid van ons centrum.
Onze jongste cliënt het afgelopen jaar
gehuwd, moeder, met een halfzijdige verlamming
en een ernstige afasie.
Ze had vóór haar CVA een goede baan,
maar helaas ook een burn-out.
Haar herstel verliep traag en complex.
Bij ons was het vaak vallen en opstaan.
Ze kwam meerdere dagen voor dagbesteding en ontlasting thuis.
Maar de dagen waren te lang.
Ze werd vaak ziek of moest naar het ziekenhuis.
Doelen stellen werd daardoor moeilijk.
Langzaam werd Suzanne somber.
Een depressie diende zich aan.
Er kwam psychologische hulp aan huis.
Ook logopedie in de eerste lijn.
Ik ging namens De Zellingen naar haar toe,
alleen al om haar en haar familie in beeld te houden.
concrete plannen maken bleef lastig.
De dagen braken haar op.
Samen met haar familie en de revalidatiearts
besloot ze om verder te gaan met polibehandeling.
Zo kwam haar tijd bij ons ten einde.
Verbinding
Maar wat bijzonder was:
Suzanne bleef in de WhatsApp-groep van cliënten.
We hadden haar kunnen verwijderen,
maar soms stuurde ze nog een duimpje of een smiley.
Een klein teken van verbinding.
Dat wilden we graag laten bestaan.
Thaise soep
Laatst maakte Jan op zijn manier iets duidelijk.
Hij wilde Thaise soep maken.
Samen zochten we recepten, bekeken kruidenkastjes
en maakten foto’s voor in de groepsapp.
En ja hoor — daar kwam een duimpje van Suzanne!
We appten haar: “Kom je ook mee-eten vrijdag?”
En wonder boven wonder — ze kwam!
Met haar nieuwe scootmobiel was ze ineens mobiel.
Ze kon weer zelfstandig ergens naartoe.
Met die technische vrijheid kwam ook haar initiatief terug.
Ze stond een uurtje te vroeg voor de deur.
Een stoere pet tegen de zon.
Een grote lach op haar gezicht.
Suzanne doet weer mee
Mee koken? Natuurlijk!
Mee-eten? Zeker!
Ze deed zelfs weer mee met het RGM-muziekprogramma.
Dit keer bleef ze fit en wakker tot het einde.
En natuurlijk speelden we nu als eerste nummer “Suzanne”.
Ze zong mee!
Ze kwam daarna nog drie vrijdagen naar het Inloop Praatatelier,
naast haar revalidatie.
Nu is ze op vakantie.
Maar Suzanne — als het lukt…
kom je weer meedoen?
Bakje initiatief
En, er was nog soep over.
Jan had een duidelijk plan!
Hij zocht een mooi bakje uit de keukenkast
Daarin kon de soep mee naar huis!
Zo kon hij bij thuiskomst zijn vrouw trakteren.
Vol trots stapte hij de taxi in, met zijn buit
En kreeg ik later een lief appje van Jans vrouw.
Blij met een bakje soep, maar vooral het eigen initiatief!
En ik sloot mijn werk af met een glimlach.
Mathanja & Jan