9 jaar getrouwd
Afgelopen maand was het een jaar geleden
dat ik een telefoontje uit het buitenland kreeg…
Het was zomervakantie en begin augustus.
Ik was met onze 2 kinderen van toen 5 en 7 jaar en mijn beste vriendin naar de Efteling.
We zouden daar 2 nachtjes verblijven in Bosrijk.
Matthijs en ik waren die dag 9 jaar getrouwd.
We hadden elkaar nog een berichtje gestuurd: “Still going strong 💪” stuurde Matthijs.
Matthijs zat in The Grand Canyon, in de buurt van Las Vegas.
Ik wist dat hij goed aangekomen was.
Hij had daar een congres
en zou ook wat leuke omliggende plekken bezoeken.
Daarom gingen wij ook gezellig een paar nachtjes weg.
De grond die onder je voeten verdwijnt
Terwijl we aan het begin van de avond naar een show zitten te kijken,
krijg ik een bericht van een onbekend nummer…
“Hi Ilona, Ik bel je zo even in WhatsApp.
Heb je een moment dat je rustig kunt praten?”…
Dit vind ik een vreemd bericht.
Zou het van een ouder van een cliënt zijn,
die iets met me wil bespreken voor na de vakantie?
Toch maar even Googlen van wie dat nummer is, denk ik.
Het blijkt de collega van Matthijs te zijn.
Dan weet ik eigenlijk meteen dat er iets mis is.
Ik vraag aan mijn vriendin of zij bij de kinderen wil blijven.
O nee, hij zal toch niet gevallen zijn tijdens een wandeling,
en zijn been gebroken hebben?
Ik hoor “Matthijs heeft een beroerte gehad.”
Dit is dus het moment dat spreekwoordelijk “de grond onder je voeten verdwijnt”.
Als een soort van mist die ineens optrekt.
Rond je hele lijf.
“Hij wordt nu geopereerd. Hij ligt op de intensive care in het Henderson Hospital.”
Daarbij nog een stuk verhaal, dat eerlijk gezegd vrij vaag is in mijn herinnering.
Ik weet nog wel dat ik het nummer van het ziekenhuis vroeg.
Ik vertel kort aan mijn vriendin en de kinderen dat papa in het ziekenhuis ligt.
En dat we daarom alvast naar het hotel gaan,
zodat ik wat telefoontjes kan plegen.
Als ik vraag of er iets is wat ze nog het allerliefst willen doen, zeggen ze: “een lolly kopen!”
Mijn vriendin neemt de kinderen mee naar het winkeltje
en ik probeer het ziekenhuis te bellen.
Naar Amerika
Ik krijg uiteindelijk in het hotel de verpleegkundige van de IC te pakken.
Dit duurt even, omdat zij niet vanuit Amerika naar Europa mag bellen.
Zij vraagt of ik kan komen. Natuurlijk!
Ik schakel om, bel een oom die in het buitenland woont
en vraag wat ik nodig heb om zo snel mogelijk naar Amerika te vliegen.
Daarna denk ik: Nu moet ik zijn ouders bellen…
Ook al is het ondertussen laat, dit moeten ze weten.
Ik vertel ze dat ik er heen ga.
Ze accepteren dat dit voor hen geen doen is en leggen hun vertrouwen bij mij.
Ze vinden het heel fijn dat ik er zo snel mogelijk heen ga.
Ondertussen geeft mijn vriendin aan dat ze met me mee wil.
Heel erg graag!!
Begin van onzekere tijd
We vertrekken uit Bosrijk en leggen de kinderen uit dat we hier niet kunnen blijven.
Dit vinden ze erg jammer!
Maar als ik vertel dat ze dan bij opa en oma mogen logeren, worden ze blijer.
Ik rijd naar mijn ouders en leg de kinderen daar in bed.
Samen met mijn vader en vriendin zijn we de hele nacht bezig
om een visum aan te vragen, vliegtickets en een hotel te boeken.
Hierna breng ik mijn vriendin naar huis, die haar koffer gaat pakken.
Ik pak mijn eigen koffer in en heb dan nog een uur over, voordat we vertrekken.
In dit uur ga ik terug naar het huis van mijn ouders
en kruip nog lekker even bij de kinderen in bed.
Ik vertel dat ik samen met Anne naar Amerika ga,
om voor papa te zorgen.
Als mijn dochter vraagt hoe lang dat kan duren zeg ik: “Ik denk wel 5 dagen..”
Dit is voor mijn kinderen erg lang,
omdat zij nog nooit langer dan 1 nacht zonder mij in de buurt hebben geslapen.
Ze maken nog een tekening voor papa.
Die neem ik mee.
Dan brengt mijn vader ons naar het vliegveld en begint de onzekere tijd.
Dankbaar
Grote vragen die ik mij heb gesteld zijn:
- Hopelijk kan Matthijs voor een stukje zijn werk weer doen! (zijn identiteit)
- Waar staan we over een jaar?
Dit laatste is nu zover.
En wat ben ik blij waar we staan
en trots op wat Matthijs heeft bereikt,
en wij samen!
Dankbaar voor mijn vriendin die met mij meeging
en een enorme steun voor mij is geweest.
Dankbaar voor het ziekenhuis en het lieve personeel dat zo zijn best voor ons deed.
Dankbaar voor onze familie die ons heeft geholpen waar mogelijk
en er nog steeds voor ons is.
Dankbaar voor de collega’s van Matthijs die er voor hem waren
en voor diegenen die er nog steeds voor hem zijn.
En natuurlijk ook voor degenen die er voor mij waren en nog steeds zijn.
