Dit zal iedere logopedist herkennen.
Deze vraag hoorde ik al vaak.
Nu hoor ik het ook nog vaak.
Logopedie?
Last van mijn voeten?
Ik kan toch goed articuleren?
Mensen weten niet altijd wat logopedie is.
Een nieuwe patiënt met afasie.
Hij vroeg of ik hem kon helpen.
Zijn vrouw vroeg het ook.
Hij durft niet meer de straat op.
Geen carnaval vieren.
Niet uit eten.
Dat is allemaal praten.
En praten is te moeilijk.
Hij kan de goede woorden niet vinden.
Zijn vrouw vraagt aan mij wat we kunnen doen.
Carnaval en uiteten gaan om praten en gezelligheid.
Met vrienden, familie en anderen.
Dat is voor personen met afasie confronterend.
Logopedie is meer dan spraakles.
Dat heb ik ze ook verteld.
Ik ga soms naar de bakker, slager, restaurant of kroeg.
Samen met personen met afasie.
Soms even praten met iemand
Soms oefenen om een drankje te bestellen.
Ik hoop dat ik de persoon met afasie dan kan helpen.
Om te leren hoe het kan.
En dan is het nog gezellig ook.
Wat leuk om te lezen!
Het antwoord op de vraag ‘Dat is toch iets met voeten?’ is voor mij altijd makkelijk:
“Dan moet u bij mijn man zijn. Hij is podoloog.”