Weg acteurschap
Eigenlijk best gek hoe je leven kan lopen!
Tot 8 jaar geleden was ik een professioneel acteur
die het altijd een spannende uitdaging vond om rollen te spelen in theater, tv en film.
En er uiteindelijk ook tamelijk goed in was.
Om dan door een stom bedrijfsongeval bij een try-out in een ziekenhuis te belanden met het bericht dat,
als ik het zou overleven,
ik altijd meervoudig gehandicapt zal blijven…
Weg acteurschap. Weg vrijheid om te doen en laten wat je wil…
Even voorstellen
Mijn naam is Romijn Conen, 56 jaar, professioneel acteur sinds 1991,
en sinds september 2015 ga ik als NAH-er door ‘t leven (niet-aangeboren hersenletsel).
Uiteraard ligt mijn focus nu anders.
Ik vecht om een volwaardige plek als gemankeerd acteur.
En dat is niet vanzelfsprekend, laat staan gangbaar.
Maar mijn interesses liggen ook op een ander vlak:
de nog altijd culturele broosheid in grote delen van onze maatschappij waar ik me voor sterk probeer te maken.
Als cultureel hoeder. Als pionier.
Aan de zijlijn
Ik zit al een poos in de commissie Inclusiviteit van ACT Belangenvereniging
en probeer in die hoedanigheid het belang van inclusie en diversiteit onder de aandacht te brengen.
Voor mijzelf maar uiteraard ook voor eenieder die om de een of andere,
eigenlijk onbegrijpelijke reden, aan de zijlijn lijkt te moeten staan.
Dat er langzaam voor mij toch ook weer werk in de filmindustrie komt
werd in de zomer van 2022 zichtbaar: ik had een hoofdrol in een Modern Love-episode (film van 35 minuten)
die in december via Prime op de televisie kwam.
Maar inderdaad was het een film over een gehandicapte man en de liefde…
Stoppen met acteren?
Nu ben ik met mijn partner en regisseuse van Theaterbedrijf Nanna Tieman
bezig met “Vallicht – roadtrip van een Lamme Schooier”.
“Een theatermonoloog die de comeback van mij zal worden op de Vaderlandse podia.
Een levenskreet van een acteur pur sang.
En dan kom je tot de onthutsende conclusie dat de op voorhand geleerde tekst mij
met mijn rest-afasie, niet meer zo makkelijk af gaat.
Zeker bij de tekst die ik had laten schrijven door toneelschrijver Peer Witterbols
waar je ieder puntje en komma van buiten moet leren kennen.
En ik eindelijk moet toegeven dat ik dàt niet meer kan.
En wat nu? Stoppen, en zeggen dat het niet meer gaat?
Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt!
En dan ga je kijken wat er allemaal nog wel mogelijk is!
Ik kan nog steeds acteren.
Dat is zeker! Maar we moeten een andere manier vinden om toch de boodschap te kunnen brengen aan het publiek.
En dat lukt ons. Zei het met de nodige moeite!
Theater gaat niet over rozen! Maar zonder is nog veel erger!
Groet,
Romijn
