Herseninfarct
Evelien is na het afronden van haar horeca-opleiding net gestart is met haar nieuwe baan.
Ze is op een avond alleen thuis en gaat naar bed.
“Ik was misselijk en liep naar beneden om een emmer te halen.
Ik moesten spugen en merkte ik dat ineens de gehele rechterkant van mijn lichaam verlamd was.
Daardoor kwam ik de trap niet meer op om mijn telefoon te pakken.
Mijn toenmalige vriend was nog aan het werk en kwam pas uren later thuis.”
Hij vindt haar onderaan de trap, koud op de vloer.
“Ik was buiten bewustzijn.
Toen hij me vond heeft hij meteen 112 en mijn ouders gebeld
en zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan.”
Afasie
Het blijkt te gaan om een herseninfarct.
Evelien heeft lange tijd geen hulp gehad,
dus de schade in haar hersenen was groot.
“Ik kon helemaal niet meer praten, ook al kon ik het wel bedenken.
Het kwam er alleen niet meer uit.
Daarnaast heb ik nooit meer kunnen lezen en schrijven.
Ook kwam ik in een rolstoel terecht, omdat mijn rechterbeen verlamd was.
Mijn rechterarm is dat ook nog steeds.”
Tijdens haar revalidatie leert Evelien opnieuw praten, al is het niet makkelijk.
“Ik revalideerde samen met mensen die mijn opa en oma hadden kunnen zijn.
Daardoor leerden we zinnen die niet op mijn leeftijd van toepassing waren.”
Gelukkig leert ze wel weer lopen.
“Ik loop nog wel wankel en draag een brace om mijn knie, maar ik kan het wel.”
Droom
Spreken is soms nog steeds lastig.
Dat frustreert Evelien. “Ik weet de woorden wel, maar kan ze niet zeggen.
Het lukt me niet om hele zinnen uit m’n mond te krijgen.”
Evelien had een droom om naar Italië te verhuizen
en een bed & breakfast te beginnen.
“Ik had al een pand op het oog,
maar nu kan ik geen Engels en Italiaans meer (leren) spreken.”
Afasie zorgt soms voor vervelende momenten.
“Mensen doen soms alsof ik gek ben.
Zo zeg ik weleens ‘auto’ als ik ‘fiets’ bedoel.
Ik heb gewoon tijd nodig om een zin te vormen.
Ook kan ik getallen boven de tien niet zeggen.
Dat maakt het zeggen van mijn leeftijd of geboortedatum bijvoorbeeld heel lastig.
Als anderen de getallen op hun vingers laten zien, dan gaat het wel.”
Na het herseninfarct
Eveliens leven ziet er nu totaal anders uit.
“Ik ben inmiddels getrouwd en heb een eigen huis.
Ik heb een hele lieve man die me neemt zoals ik ben
en met wie ik samen een kindje van een jaar heb.
Het zorgen voor een kind is een uitdaging,
want veel spullen zijn niet ontworpen op moeders die maar één arm kunnen gebruiken.
Een kinderwagen duwen bijvoorbeeld, dat is soms best lastig.”
Helaas ben ik afgekeurd om fulltime te werken.
Door het herseninfarct ben ik standaard moe.
Gelukkig werk ik een of twee dagen in de week in de horeca.
Dat doe ik vrijwillig, al is het soms lastig met één hand.
Daarnaast kan ik alleen kan werken bij horecabedrijven waar er via een tablet wordt besteld,
omdat ik niet kan lezen.”
Meer lezen?
Ben je benieuwd naar het hele interview met LINDA.meiden?
Deze is hier te lezen.
Geraadpleegd op 30 mei 2024 van https://www.linda.nl/.
