Mijn naam is Reno Huibers, 64 jaar, alleenstaand en woonachtig in Castricum. Ik heb 2 dochters, waarvan de ene in Haarlem woont en in Amsterdam werkt en de andere die in Geneve woont en werkt.
Zoon 6 jaar geleden heb ik een hersenbloeding gekregen en, onder andere, via het Afasiecentrum in Wormerveer een revalidatietraject ingegaan. Dit verhaal verteld iets over mijn vroegere leven, de bloeding, de revalidatie trajecten en, tot slot, enkele verbeteringen die ik nog graag in mijn huidige leven zou willen aanbrengen. Bij de genoemde onderdelen zijn ook illustraties toegevoegd, waarvan de meeste tijdens mijn revalidatie in het Afasiecentrum door mij zijn getekend.
Mijn vorige leven
Ik beschouwde mijn vorige leven als iets geweldigs, een leven waar ik heel veel kon en wilde doen en waar eigenlijk alles ook gebeurde. Ik kon, bij wijzen van spreken, het zo gek niet bedenken of wilde en ging het doen. Of het nou mijn familie, studie, sport, vrienden en werk ging betrof, alles was magnifieke. Ik ging in mijn jeugd naar mijn oom in Luxemburg hooien, speelde bij de betaalde jeugd van, destijds, voetbalclub Haarlem, studeerde in Delft, heb 2 schitterende kinderen, heb met de familie in Engeland, Frankrijk en Duitsland gewerkt. Het hield, dacht ik, niet op.
Hersenbloeding
Echter, op 02-06-2013, heeft het noodlot mij door middel van een hersenbloeding getroffen. Deze bloeding heb ik niet via bepaalde pijnen of ongemakken voelen aankomen. De dokter in Brussel die mij heeft geopereerd zij, op grond van mijn medische gegevens, leeftijd en bevindingen, dat dit geval “Anomaal” was. Het betekende in ieder geval dat ik van het ene op het andere moment, eigenlijk, compleet dood was. Ik zag en sprak kennelijk niet meer, maar gelukkig kwam na ongeveer een week weer een klein beweging en dat gaf voor iedereen weer heel veel hoop.
Een van de enorme schokken in mijn leven was dat al onmiddellijk bekend was dat ik niet meer zou kunnen werken. Naast de Afacie is ook enorm veel kennis verlorren gegaan, ik heb een Hemianopsie en de snelheid en gezamenlijkheid om de hersenen te benutten is enorm naar beneden gegaan. Ik werkte in Hamburg en ben zo snel mogelijk naar Rouen gebracht waar ik destijds ook een huis, gezamenlijk met mijn Franse vriendin, had gekocht. Daar werden de eerste stappen in de revalidatie gezet, via Skype het weer leren spreken van Nederlandse woordjes. Daar heb ik ook mijn begeleidster, Rianne Brinkman, leren kennen.
Ik begreep gelukkig al heel snel dat Frankrijk niet het land kon zijn waar ik het beste en snelste herstel voor mijn letsel kon krijgen. Na een zeer problematisch afweging kwamen mijn vriendin en ik tot de conclusie dat de vriendschap gebroken moest worden en ik in Nederland via Heliomare, het Afasiecentrum in Wormerveer en het Koninklijke Visio in Heerhugowaard gaan revalideren. Niet alleen de grote kennis van zaken die de doctoren, therapeuten en andere begeleiding ten toon spreiden, ook het fijt dat ik in contact kwam met mensen met een vergelijkbare therapeutische behandeling, hebben mij enorm geholpen. Ook heb ik daar vriendschap gekregen die nog steeds van onschatbare waarde is.
Verbeteringen
De grootste verbeteringen zijn ongeveer in het eerste jaar na de hersenbloeding gerealiseerd. Dit is in de 3de tekening met behulp van wijdere kleuren gevisualiseerd. Ik laat zien dat er gelukkig meerdere activiteiten zijn ontstaan, maar dat zij per activiteit ook erg lang duren. Tevens hebben de enkele, beetje witte contrasten een opzettelijke functie. Zij geven aan dat er een soort van vacuüm is waar even niets wordt gedaan en misschien kan woorden nagedacht.
Een pijn die niemand kan veranderen
Daarna zou het via de 4de tekening duidelijk moeten zijn dat het traject verder is gegaan, met nog meer activiteiten en enkele, maar nu meer duidelijke, witte vacua. Dat laat de situaties zien waar werkelijk even niets te doen wordt, denk bijvoorbeeld aan een korte “Mindfulness” sessie. Maar ook de nu enkele zwarte vlakjes hebben een voor mij duidelijk symboliek. Dagelijks voel ik, maar gelukkig meestal erg kort, het zwarte onbegrip en de pijn dat ik ergens ben weggevallen en er niet meer bij hoor. Een pijn die niemand kan veranderen.
Enorme vooruitgang
In het Afasie centrum en ook tijdens verschillende hoorcolleges in de Hogeschool Rotterdam, leg ik deze 4 tekeningen op een speciale manier neer. De 1ste veruit het hoogst, dan rechts daarvan en erg laad, de 2de, rechts daar weer rechts een stuk hoge de 3de en als laatste, maar dan een kleiner stukje hoger, de 4de. Hier kan iedereen, inclusief ik zelf, aanschouwen dat ik na mijn hersenbloeding enorm vooruit ben gegaan, maar ook dat ik nooit meer dat niveau van vroeger zal bereiken.
Tot ongeveer een jaar geleden waren dit voor mij de enige tekeningen die ik besprak over dit onderwerp. Echter, ik voelde meer en meer dat er iets ontbrak over een verdere veranderingen. Het heeft te maken met mijn idee dat ik nog iets meer kan groeien. Via de psycholoog die ik destijds in Wijk aan Zee heb gesproken, ben ik doormiddel van de onderstaande Lego steentjes bij een Neuropsycholoog terecht gekomen. Deze steentjes gaven mij de mogelijkheid om iets op een snelle manier duidelijk te maken.
Legoblokjes als symbool voor de hersenen
Het eerste doosje toont mijn verkleinde hersenhoeveelheid aan, welke met slecht geordende activiteiten bezig is. Het geeft ook aan dat het doosje meerdere steentjes kan bevatten indien ik er op een slimmere manier mee om ga. En omdat de Neuropsycholoog onmiddellijk begreep waarover ik het had, heb ik binnen een uur een zeer interessant en waardevol gesprek gehad.
Zij gaf mij enkele handvaten om de ordening te verbeteren en, misschien nog waardevoller, verschillende blokjes gewoon niet meer te bewaren. Uiteraard kwamen hier ook ideeën naar voren die voor mij niet nieuw waren, echter, een dergelijk gesprek kan vele goede invalshoeken brengen welke een beter totaalbeeld leveren.
Tips
Meer specifiek en niet in volgorde van belangrijkheid, kan hierbij genoemd worden dat ik mijn dagindeling netjes opschrijf, iedere week 2 uurtjes een werkster in huis heb, meer nadenk dat 90 % ook goed kan zijn in plaats van 100 %, mezelf af en toe een complimentje geef, meer gebruik maak van Word en Excel en inderdaad af en toe helemaal niets doe. Tevens hoop ik dat daar in de loop van de tijd enkele nieuwe zaken naar voren komen drijven.
Ik hoop dat dit ervaringsverhaal voor iemand anders enkele tips kan leveren. Wat ik in ieder geval zelf heb geleerd is, dat het netjes neerleggen van deze informatie erg moeizaam gaat, maar tegelijkertijd ook voor mijn hersenen erg relevant is.
