De blog van Albert Nouse

Dit keer een verhaal van Wim van Grasstek die ik elke keer op het Afasiecentrum zie.
Wim heeft vier jaar geleden een herseninfarct gehad.
Hij was in het ziekenhuis maar twee dagen, toen ging hij al naar huis.
Wim vertelt; Het spreken van mij was: ja en nee en verder niets.
Drie maanden heb ik beneden geslapen.
Toen ik moest douchen dan moesten ze me echt helpen.

De oudste dochter werkt bij Buurtzorg en hielp ermee met douchen.

Het linkerbeen was aangedaan en dan ga ik eindje lopen buiten maar toen was ik moe, dat was twee maanden.

Bij de logopedie was het oefenen gesprek voeren.

Het fysieke oefeningen bij de fysiotherapie twee keer per week. Maar na zes maanden stopte deze oefeningen.

Mijn vrouw en twee dochter waren aangedaan.

Twee weken na het herseninfarct dan was ik tot de conclusie bent gekomen dat ik blijvend gehandicapt was geworden met de spraak. En het schrijven voor mij was dit ook een probleem.

Ja… wat moet ik nu?

Een kennis van Wim zei: “Je moet schrijven als Leonardo da Vinci. Je moet schrijven met je linkerhand en je moet schrijven van rechts naar links.” En ik ga oefenen en oefenen, en schrijven als Leonardo dat is voor mij zeer gemakkelijk geworden. En het tekenen eveneens met de linkerhand.

Wim is al veertig jaar (Biologisch Dynamisch) imker.

Wim zegt; Ik heb vijftig of zestig bijenvolken.

In de tuin van Hogeschool van Wageningen heb ik twaalf volken en in De Ommuurde Tuin heb ik dertig volken.

Van de 900 m2 eigen moestuin heb ik de rest van de bijenvolken. Honing van Biologisch dynamisch te kunnen aanbieden, daar ben zeer trots op.

Ook aan de bijencursisten geef ik cursus met Albert Muller (zelf met een hulpleraar om te spreken) een theoriecursus van de bijen en de praktijk doe ik gewoon mee.

En genoegdoening, met de bijenvolken en cursisten.

Maar ja, aan mijn vrouw, dochters en de kleinkinderen spreek je een gebrekkig verhaal.

Dat is een verhaal vertellen aan je kleinkinderen, dat kan ik niet meer.

Dat is frustrerend!

Ik heb de woorden dat ik wil vertellen wel in mijn hoofd, maar het komt er niet uit als ik wil jou vertellen.

Urenlang kon ik vroeger vertellen. Maar dat kan ik niet meer, het dat is het frustrerend dat ik afasie had.

Op het afasiecentrum in Arnhem had ik de eerste keer een spannend gevoel. Ik ben nogal een gesloten persoon. Maar naar drie keer was het over en ik heb er een warm gevoel bij.

Maar ik ben blij met mijn leven, op dit moment.

zaterdag 21-03-2020

in categorie:

Geen reactie

Geef je reactie

Laatste reacties

Steun Stichting AfasieNet
met een donatie