Vreugde zoeken
Heeft u dit filmpje van AfasieNet al gezien?
Aan het einde van het filmpje zegt Ellen:
‘Het leven houdt niet op bij afasie.
Hoe moeilijk het ook is.’ En:
‘Máák nog wat van je leven.’
Het is fijn om te zien dat dat goed lukt bij Ellen en haar man Piet.
Euthanasie
Maar helaas lukt dat niet bij iedereen.
Daar schrijf ik nu deze blog over.
Ook over euthanasie.
Als u dat niet fijn vindt: stop dan nu met lezen!
Revalidatie
Een aantal jaren geleden revalideerde Ard bij ons.
Ard was hoogopgeleid en sportief.
Hij had een vriendin en twee kinderen (toen 17 en 20 jaar).
Ard revalideerde bij ons na een beroerte.
Hij was verlamd aan zijn rechterkant, en had ernstige afasie en spraakapraxie.
Hij kon helemaal niet meer praten.
Aan het einde van de revalidatie kon Ard nog steeds niet praten.
Maar hij kon gelukkig wel zelfstandig wonen.
Wilsbekwaam
En toch… met de feestdagen maakte Ard duidelijk:
“Ik wil niet meer leven.”
Toen volgden er veel gesprekken met Ard.
Ook bij een psychiater.
Om te kijken of hij misschien depressief was.
Want een depressie kan je ‘beter maken’.
Maar Ard was niet depressief.
En hij was wel wilsbekwaam:
hij kon zelf beslissingen te nemen.
Gesprekken
Er waren ook gesprekken met de kinderen en Ard.
De maatschappelijk werker, de arts, de psycholoog en mijn collega van de logopedie ondersteunden deze gesprekken.
De gesprekken maakten veel indruk op mijn collega’s.
Want ze wilden Ard graag helpen.
Maar het was ook moeilijk:
Waarom wilde Ard niet meer verder?
Hij kon toch zelfstandig wonen?
En had superlieve kinderen!
Indruk
Op de uitvaart van Ard waren deze kinderen intens verdrietig én moedig.
Ook dat maakte veel indruk op mijn collega’s.
We hebben nog vaak over Ard en zijn kinderen gepraat in ons behandelteam.
Zin in het leven
In ons revalidatiecentrum proberen we altijd te helpen:
óók bij vreugde vinden en weer zin krijgen in het leven.
Soms helpt muziek daarbij.
En daar schrijf ik graag de volgende keer over.
