Eerste blog van Erwin: Als praten niet meer gewoon is

Ziekenhuisopname

We reden negenhonderd meter,

met de ambulance van mijn huis naar het ziekenhuis.

Daar werd een scan gemaakt en was er een trauma arts.

Hij was naar mijn gevoel, veel te rustig.

Mijn zoon Huub kwam binnen.

Mijn vrouw Jantien had hem gebeld

dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen.

Hij zei niets maar hield de situatie in de gaten.

Ik maakte een grapje om de gespannen sfeer te doorbreken.

Jantien deed zo lief en luchtig mogelijk,

maar ik merkte dat de sfeer gespannen was.

Huub wist niet goed hoe hij moest reageren.

Ik maakte nog een grapje.

Ik merkte dat wat ik zei niet goed geformuleerd was.

Ik probeerde het nog eens, weer met hetzelfde resultaat.

Ik kreeg de woorden niet goed uit mijn mond.

Ik besefte dat het spreken moeilijker ging.

De arts had tegen Jantien gezegd

dat nu het moment was,

om nog iets belangrijks tegen elkaar te zeggen.

Later zou het misschien niet meer mogelijk zijn.

Dat was de reden dat Jantien Huub had gebeld om te komen.

Over vijf dagen was Huub jarig.

Dat was het enige waar ik op dat moment aan kon denken.

Dit was voor mijn puber belangrijk.

Een slaapfeestje met al zijn vrienden.

Dat feestje moest doorgaan!

Dat was het laatste wat ik had gezegd.

Moeilijk

Ik was 53, getrouwd en had een zoon van toen bijna 14 jaar oud.

Ik heb op 13 december 2023 een hersenbloeding gekregen

in mijn linker hersenhelft.

Hierdoor viel mijn rechter lichaamshelft uit.

Mijn spraakvermogen viel totaal weg.

Zelfs de woorden ‘ja’ en ‘nee’ lukten mij niet meer om te zeggen.

Ik kon ook niet ‘ja’ knikken, of ‘nee’ schudden.

Alsof ik niks meer begreep.

Het enige wat ik heel langzaam kon zeggen was: ‘Moeilijk.’

Dat zei ik steeds na een lange aarzeling wanneer mij een vraag werd gesteld.

Een moeilijk woord, maar het was nog veel moeilijker om een antwoord te formuleren.

Het was sowieso moeilijk om mijn brein op dat moment te begrijpen.

De nieuwe situatie die was ontstaan,

liet ik op me afkomen.

Jantien kwam twee keer per dag op bezoek.

Ze probeerde zo vrolijk mogelijk te zijn.

Maar ze kon zich geen voorstelling maken hoe het verder moest

als wij niet meer op de gebruikelijke manier konden communiceren.

Wat blijft er dan nog van onze relatie over?

Vast veel, maar dat konden we toen nog niet overzien.

Herinneringen

Van de eerste twee weken in het ziekenhuis kan ik me maar weinig herinneren.

Ik had op de intensive care gelegen en op de stroke unit.

Daarna kreeg ik corona waardoor mijn bewustzijn verstoord was.

Vanaf de derde week in het ziekenhuis

kan ik me flarden herinneren.

Jantien en Huub kwamen met oliebollen op bezoek,

gebakken door Huub.

Ik wist niet dat Jantien al twee weken lang,

twee keer per dag op bezoek kwam.

Mijn zoon was ondertussen 14 was geworden

De verjaardag had ik gemist,

en dat kon ik ook niet herinneren.

Toen me dat achteraf verteld werd, werden ik emotioneel.

Ik was mijn emoties niet meer de baas.

Ik herinner me een ergotherapeut die me hielp bij het scheren.

We zaten allebei onder het scheerschuim.

Dat vond ik wel grappig.

Ik krijg nog steeds een scheef lachje rond mijn mond

als ik me scheer.

Niet door de verlamming,

maar door de komische situatie die daardoor was ontstaan.

Mijn spraak was langzaam aan het terugkomen.

Heel langzaam en met een zachte stem,

begon ik de eerste, korte zinnen weer te vormen.

In gedachten ging het een stuk beter en sneller.

Maar dat had ik nog niet door.

‘Doe maar rustig aan,’ werd steeds gezegd.

‘Langzaam, snel gaat niet,’ was daarop mijn vaste grap.

App

In die derde week was het oud en nieuw.

Jantien en Huub waren op bezoek geweest

Ze zouden die avond bij mijn schoonmoeder doorbrengen.

Ik keek vanuit mijn ziekenhuiskamer op de wijk waar ik woonde.

Toen het twaalf uur was en het vuurwerk losbarstte,

wilde ik Jantien en Huub een appje sturen.

Met mijn goede hand pakte ik mijn mobiel.

Ik had wel vaker mijn mobiel gepakt wanneer Jantien belde.

Dan hoefde ik maar op één knopje te drukken om op te nemen.

Nu moest ik dus alles zelf doen.

Het eerste probleem: Hoe krijg ik dat ding aan?

Geen idee.

De kleinste vanzelfsprekendheden waren weg.

Ik weet niet hoe ik het deed,

maar de mobiel ging aan.

Het lukte me om de code te ontrafelen.

En bij WhatsApp te komen.

Het duurde zeker twintig minuten voordat ik begon te typen.

Ik was de nieuwjaarswens al in mijn hoofd aan het vormen

en begon te typen.

Geveliasraraart

Hi gort bnz joehoe

Het lukte niet. Het was totale onzin.

Ik wist de letters niet meer in de juiste volgorde te plaatsen.

Ik had werkelijk geen idee wat ik moest doen!

Ik zag wel dat het fout was,

maar kon niet zeggen wat er fout was.

Ik had altijd veel geschreven: lange en korte verhalen.

Nu was zelfs een simpel appje niet te doen.

Mijn ogen vulden zich met tranen

en bij Jantien gebeurde kennelijk hetzelfde.

Dit ging dus ook niet meer.

Ik moest nog drie dagen wachten

voordat ik opgenomen werd in het revalidatiecentrum Heliomare in Wijk aan Zee.

Daar kon ik onder andere aan mijn spraak gaan werken.

Voor mij op dat moment het belangrijkste.

Belangrijker dan lopen, leek mij.

Mijn rechterzij lag slap naast me in bed.

Daar was niets meer aan te doen, dacht ik.

Spreken en schrijven kan ik ook in bed of vanuit een rolstoel.

Eén van de laatste dingen die ik moest doen in het ziekenhuis,

was een test bij een logopediste.

Ik moest in twee minuten zoveel mogelijk dieren opnoemen.

Het was super lastig!

‘Koe,’ bracht ik uit.

Er hing namelijk een schilderij van een koe op de kamer.

‘Kat’ en ‘hond’ kon ik ook nog zeggen.

Later die dag was ik alleen maar dieren aan het bedenken.

Ik moest en zou de logopedisten-code kraken

zodat ik de test in het vervolg zou doorstaan.

Maar het ging ‘langzaam’ en het was ‘moeilijk.’