We gebruiken cookies om content en advertenties te personaliseren, om functies voor social media te bieden en om ons websiteverkeer te analyseren. Ook delen we informatie over uw gebruik van onze site met onze partners voor social media, adverteren en analyse. Deze partners kunnen deze gegevens combineren met andere informatie die u aan ze heeft verstrekt of die ze hebben verzameld op basis van uw gebruik van hun services. U gaat akkoord met onze cookies als u onze website blijft gebruiken.
Het leven van Huub (61) met afasie
Ik ben Huub Boswerger, 61 jaar, ben getrouwd met Elisabeth en we hebben 3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Op 21 januari 2023 belandde ik in het ziekenhuis nadat ik steeds meer gekke dingen ging doen.
Ik weet daar zelf niets meer van.
De eerste diagnoses wezen op een hersentumor,
maar na meerdere MRI’s bleek ik een auto-immuunziekte te hebben, een vorm van MS, ADEM genoemd.
Van ziekenhuis naar revalidatie
4 weken op de IC en toen nog 2 weken op de Neurologie gelegen.
Daarna verhuisde ik naar het Roessingh Revalidatiecentrum in Enschede.
Half mei mocht ik weer naar huis,
toen alleen nog maar poliklinisch tot medio november.
Toen ik naar het Roessingh ging kon ik niets meer.
Niet lopen, slikken, eten, praten, lezen en schrijven.
Dat heb ik daar allemaal weer geleerd.
Uiteindelijk heb ik er afasie aan overgehouden.
Gelukkig is mijn familie een hele steun voor mij, zij helpen mij zoveel als het kan.
Ook zij hebben te dealen met mijn ziekte. Maar ze bleven altijd positief.
Afasiecentrum
Vanaf maart 2024 ben ik bij InteraktContour in Enschede.
Zoals gezegd, heb ik nu alleen nog maar last van afasie (de rest lukt allemaal wel weer),
voor mijzelf vind ik dat bijzonder lastig,
ik vind dat het nog niet zo goed gaat.
Anderen zeggen dat het wel meevalt, ze kunnen me goed verstaan.
Eén van de dingen die ik geleerd bij het speken is dat het “hoe” er niet zoveel toe doet,
maar dat het gaat om de boodschap, als die maar duidelijk is. Het hoeft niet perfect.
Soms zit een woord wel in mijn geheugen maar dan kan het niet uitspreken.
Ik ga dan razendsnel op zoek naar een ander woord dat ik wel kan uitspreken.
En als ik moe word gaat het helemaal niet meer,
dan brabbel ik van alles door elkaar.
Soms merk ik dat ze het niet verstaan hebben,
maar dan doen ze alsof, ze voelen zich ongemakkelijk.
Meestal zeg ik daar dan wel wat van, omdat ik me dan niet serieus genomen voel.
Groepsgesprekken zijn lastig
In een 1 op 1 gesprek gaat het wel redelijk,
maar groepen probeer ik te vermijden.
Verjaardagen bijv. daar ga ik wel heen,
maar ik probeer dan de rustigere momenten op te zoeken, als het nog niet zo druk is.
Als het te druk is, gaat men in het begin nog wel rekening met me houden.
Maar na verloop van tijd gaan ze allemaal met elkaar praten
en zit ik er voor spek en bonen bij. Dan ben ik weg….
Meer aandacht voor afasie
Het valt mij op dat afasie nog zo onbekend is.
Eerlijk… ik had ook geen idee tot het mij over kwam.
Daarom is het heel goed dat er aandacht voor is.
Ik heb bijv. een item op Facebook gezet met de banner van afasienet.com.
Bekijk brochure
Bekijk brochure/inlegvel
